ഞാൻ നടന്നു
എന്റെ നിഴലിനെ തേടി..
ഇരുട്ടിന്റെ കറുപ്പ്
എന്നെ നോക്കി പല്ലിളിച്ചു
പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ
ഞാൻ വിളിച്ചു
എന്റെ നിഴലിനെ
ഇരു പുറത്തു നിന്നും
പ്രതിധ്വനിയായ്
അവയെന്നെ പേടിപ്പിച്ചു ..
പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ
എനിക്കായില്ല ,
എന്റെ മുഖം മൂടി
എന്നെ പിടിച്ചു വലിച്ചു ..
എനിക്കായി നിഴൽപ്പാടുകൾ
ആർത്തു കരഞ്ഞു ..
നിലത്തു വീണ കിനാക്കളായ്
മിഴിനീർ തുള്ളികൾ
പൊട്ടി ചിതറി ..
ഞെട്ടിയുണർന്നു ഞാൻ
പുറകെ എന്റെ നിഴലും ..!!
നല്ല കുറച്ചു ബിംബങ്ങള് കാണുന്നുണ്ട് ഈ കവിതയില്... ആശംസകള്...
ReplyDeleteനന്ദി .. എഴുത്ത് അങ്ങനെയാണ് , നമ്മുടെ കൈവിട്ടു എങ്ങോ പോയി വരും .. അവടെ ആവുമാ ബിംബങ്ങൾ എന്നെ കാത്തിരുന്നത് :)
Deleteനിഴലിനെ പിന്തുടരരുത് എന്ന് മനസിലായില്ലേ..
ReplyDeleteഉഷാറക്കൂ കേട്ടോ..
നിഴൽ പലപ്പോഴും നമ്മെ തേടി വരില്ലേ :)
Deleteനന്ദി ..!